De Sfeer: Sue & the Flaming Stars

Niet veel mensen weten het, maar in Nederland wonen een paar honderd mensen die de laatste vijfenveertig jaar in coma hebben gelegen en daarom nu denken dat het 1955 is. Door de week werken deze mensen als schoorsteenveger of toiletjuffrouw, maar in het weekend vieren ze feest. De mannen kammen dan met brillantine hun haar op tot een stevige kuif, de vrouwen steken bloemen in hun haar en knopen hun geruite bloesjes onder de borsten, ze stappen in hun Chevy Impala's en hupsakee, dansen maar.

Door de verschrikkelijke uitgaansarmoede die heerst voor eenzame dertigers tref ik mijzelf regelmatig aan in hun gelederen. Zo heb je de vrijdagavond in Maloe Melo en tot voor kort de zaterdagavond in Cruise Inn, in de outskirts van Amsterdam Oost. Cruise Inn was een houten keet waar het werkelijk leek of de tijd stil had gestaan. Echt waar, het was precies die kroeg in Happy Days, alleen waren de Fonzies en de Richies hier scheel, oud en veel te dik. Er traden bands op en er werd gedanst. Bier ging per consumptiebon en kostte slechts een riks.

Nu is de Cruise Inn dicht. Het wordt verplaatst maar zoals iedereen weet betekenen die dingen het einde van een tijdperk, en gelukkig maar het is tenslotte bijna 2001. Het rock & roll volkje is dus op zaterdagavond tijdelijk dakloos, tenminste als er geen grote evenementen plaatsvinden in Limburg of Duitsland (want daar leven de vijftiger jaren nog hardnekkiger voort). Maar daar hebben ze wat op gevonden; De Second Floor. De eerste tegenvaller is de misleidende naam, in plaats van de twee trappen die je verwacht moet je er minstens vijf beklimmen. De tweede tegenvaller is de prijs van het bier: f 3,50, net als in echte café's. Het interieur is daarentegen fantastisch. Een biljartzaal uit de zeventiger jaren met een schitterend halfrond podium en met wilde zwanen gedecoreerde glazen binnenwanden. De muren zijn behangen met gietijzeren kunstobjecten en ander gruwelijks. Aan de bar hangen nog de zelfgemaakte millenniumdecoraties van afgelopen nieuwjaar.

Hier in deze trieste omgeving komen de rockers nog belachelijker over. Met hun ingestudeerde dansschoolpasjes hoppen ze sierlijk als nijlpaarden over de dansvloer. De barman verwisselt de bierpomp en spuit het schuim in een enorme glazen vaas 'ik vroeg gewoon om een fluitje' zegt de jongeman naast me. Zeker de leukste thuis. Op het podium staat een langharig wicht in een westernshirt te kwelen. Ze lijkt geen idee te hebben wat de teksten die ze zingt betekenen.

Ik begin heel hard te gapen tot het punt waar ik bang ben dat mijn hoofd in tweeën zal scheuren. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. 'Gaat het?' vraagt een boomlange nep Hells Angel. 'Hmm.' Op het podium kondigt het wicht een speciale gast aan. Het is René Shuman (een in de tachtiger jaren bekende soundmix-Elvis). 'Godverdomme nee, René Shuman' sms ik naar een vriendin die zo slim was om thuis te blijven. 'Ga naar huis, Cindy' verschijnt als antwoord op mijn schermpje.