Placebo overtuigt niet?

Wat een verwend popjournalistje is die Arnold Scheepmaker van Het Parool eigenlijk. Nooit hoeft hij 's nachts in een slaapzak voor een VVV-kantoor te liggen om een concertkaartje te bemachtigen, nooit hoeft hij zich te verlagen om dubieuze ticketbureaus te bellen, nooit hoeft hij een kwartier voor aanvang van het concert met een zwarthandelaar over de prijs van een toegangsbewijs te soebatten, die weet dat je toch wel binnen veertien minuten toehapt voor 150 piek. Nee, popjourno's krijgen die kaartjes braaf thuisgestuurd, staan bovenaan de gastenlijst of mogen 'backstage' met bevriende platenbonzen. Vind ik allemaal prima. Maar let dan wel goed op als je een concert recenseert.

Het optreden van Placebo (want daar heb ik het over) in Vredenburg/Utrecht kon de kosteloos/gratisvoorniks binnengeraakte Scheepmaker niet bekoren. Er was 'geen enkel moment direct contact tussen band en publiek' schrijft hij. Dat heb ik toch anders ervaren. Placebo speelde prachtmuziek & ik kon dat horen. Dat noem ik toch echt ‘direct contact’.

Als je voor babbelkousende muzikanten komt, Arnold, ga dan als de wiedeweerga naar André Rieu, of ga naar de bingo. Kun je nog een kip winnen ook. Hoe haal je het in je hoofd om Molko met Prince te vergelijken? Omdat ze allebei klein van stuk zijn? Scherp opgemerkt. Hij lijkt trouwens ook op Bruce Springsteen, die had ook een gitaar met zes snaren. Maar dat kon je zeker niet zien, daar bij de bar. En wat is dat voor een observatie over het publiek: ‘allen zingen ze de teksten woord voor woord mee terwijl ze vol bewondering naar het extravagante trio kijken’? Tja, wat doen die mensen gek, zeg. Dat zijn nou fans, Arnold! En fans, dat zijn mensen die soms niet naar binnen kunnen omdat het in concertzalen stikt van popjournalisten.