Engelen zonder pretenties

Wat hadden de jaren zeventig meer te bieden dan ABBA, partnerruil en leefkuilen? Detectiveseries op televisie, natuurlijk! Opgenomen in grauwe kleuren, om de harde realiteit van het straatleven zo goed mogelijk in beeld te brengen. Tussen al dat harde realisme was er één belangrijke uitzondering: de soft-focus van Charlie's Angels. Menige jonge man koos voor een criminele carrière, alleen maar om door hen in de boeien geslagen te kunnen worden.

De film Charlie's Angels ademt overduidelijk de sfeer van de serie: ook nu weer zijn de borsten belangrijker dan het plot, de schurken platter dan het buikje van Cameron Diaz en de soundtrack bijna strakker dan haar zwempakje. Hieraan is een flinke dosis humor toegevoegd, die onverwacht goed uitpakt. Bij de eerste Mission:Impossible-parodie begon ik me flink zorgen te maken of dit wel zou werken, maar ergens tussen de volslagen 'over-the-top'-vechtscène à la The Matrix en het moment dat Drew Barrymore slechts gekleed ging in een zwembandje besloot ik dat het goed was. Heel goed zelfs.

Ja, ik weet het: eigenlijk is het een flutfilm. Het script is wankeler dan de zelfgetimmerde boomhut van een vierjarige. Lucy Liu komt totaal niet uit de verf als derde Angel. Bill Murray is bij vlagen echt veel te flauw. Tom Green (die eikel van MTV en de huidige mr. Barrymore) heeft een bijrol. Maar doet dat iets af aan de film? Natuurlijk niet!

Geef mij maar een met lol gemaakte pretentieloze actiefilm, in plaats van een urenlang doorkabbelend, artistiek verantwoord meesterwerk over Tibetaanse zoutmannen! Weg met documentaires over het lot van de papoeavrouw in Nieuw Guinea! Ik wil Drew Barrymore en Cameron Diaz schaars gekleed zien stoeien op een vette beat van de Chemical Brothers. En dan het allerliefste in mijn slaapkamer! Maar ja, dat zal wel weer teveel gevraagd zijn...